- سلطنت کردن (تَ)
پادشاهی کردن:
هر سلطنت که خواهی میکن که دلپذیری
در دست خوبرویان دولت بود اسیری.
سعدی
هر سلطنت که خواهی میکن که دلپذیری
در دست خوبرویان دولت بود اسیری.
سعدی
معنی سلطنت کردن - جستجوی لغت در جدول جو
- سلطنت کردن
پادشاهی کردن، فرمان روایی کردن، حکومت کردن
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(نَ مُ دَ / دِ)
لغت نامه دهخدا
پادشاه. (آنندراج) (بهار عجم). سلطنت راننده. آنکه پادشاهی کند. (فرهنگ فارسی معین) :
یکی سلطنت ران و صاحب شکوه
فرو خواست رفت آفتابش بکوه.
سعدی
یکی سلطنت ران و صاحب شکوه
فرو خواست رفت آفتابش بکوه.
سعدی
(سُ تَ)
لغت نامه دهخدا
نفرین کردن. بسولیدن. بسوریدن. تهبیل. (تاج المصادر). لیط. (منتهی الارب) : همکاران وی را بسیار ملامت کردند بدین حدیث و لعنت کردند. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 185). عامۀ مردم وی را لعنت کردند بدین حرکت ناشیرین که کرد. (تاریخ بیهقی ص 183).
گر ترا جز بت پرستی کار نیست
چون همی لعنت کنی بر بت پرست.
ناصرخسرو.
طاعت به گمانی بنمایدت ولیکن
لعنت کندت گر نشود راست گمانیش.
ناصرخسرو.
بر حب آل احمد شاید گر
لعنت همی کنند ملاعینم.
ناصرخسرو.
لعنت چه کنی به خیره بر دیوان
کز فعل تو نیز همچو ایشانی.
ناصرخسرو.
بر یزید و شمر ملعون چون همی لعنت کنی
چون حسین خویش را شمر و یزید دیگری.
سنائی.
یکی مال مردم به تلبیس خورد
چو برخاست لعنت بر ابلیس کرد.
سعدی.
لعین، لعنت کرده شده. (منتهی الارب). لعان، لعنت کننده. قتل الانسان ما اکفره، لعنت کرده شد. لحی اﷲ فلاناً، لعنت کند خدای وی را. سقار، آنکه غیرمستحق لعنت را بسیارلعنت کند. (منتهی الارب)
گر ترا جز بت پرستی کار نیست
چون همی لعنت کنی بر بت پرست.
ناصرخسرو.
طاعت به گمانی بنمایدت ولیکن
لعنت کندت گر نشود راست گمانیش.
ناصرخسرو.
بر حب آل احمد شاید گر
لعنت همی کنند ملاعینم.
ناصرخسرو.
لعنت چه کنی به خیره بر دیوان
کز فعل تو نیز همچو ایشانی.
ناصرخسرو.
بر یزید و شمر ملعون چون همی لعنت کنی
چون حسین خویش را شمر و یزید دیگری.
سنائی.
یکی مال مردم به تلبیس خورد
چو برخاست لعنت بر ابلیس کرد.
سعدی.
لعین، لعنت کرده شده. (منتهی الارب). لعان، لعنت کننده. قتل الانسان ما اکفره، لعنت کرده شد. لحی اﷲ فلاناً، لعنت کند خدای وی را. سقار، آنکه غیرمستحق لعنت را بسیارلعنت کند. (منتهی الارب)
(شُدَ)
لغت نامه دهخدا
ختنه کردن. (ناظم الاطباء). ختان. بریدن. ختن: و طاهر را سنت کردند اندر سنۀ ست و سبعین و مأتین. (تاریخ سیستان)
(شُ دَ)
لغت نامه دهخدا
کنایه از فرمانبرداری کردن. اطاعت:
ای خداوندی که گردون با همه فرماندهی
میکشد از بندگانت صد هزاران سلطنت.
امیرمعزی (از آنندراج)
ای خداوندی که گردون با همه فرماندهی
میکشد از بندگانت صد هزاران سلطنت.
امیرمعزی (از آنندراج)
گزوتن گزودن بسوریدن بسولیدن نفرین کردن لعنت کردن بر کسی. نفرین کردن بر او لعن کردن: بدانست (آدم) که قابیل او را (هابیل را) گم کرد برو لعنت کرد
